Crysis

But can it run... with the best?

Potentieel kan een spannend woord zijn. Het schept verwachting en doet fantaseren over wat kan zijn. Potentieel is ook het woord dat Crysis het best omschrijft. Het begin van de eerste Crysis toonde belofte. Sterker nog het voelde alsof het een belofte maakte: ‘Dit is wat games kunnen zijn. Dit is de glorieuze toekomst die te wachten staat.’

Crysis is nog altijd berucht voor hoe moeilijk het te draaien valt. Zelfs vele jaren later was ‘But can it run Crysis?’ nog altijd een meme. Iets dat niet alleen te maken had met de indrukwekkende graphics, zoals later bleek. Het spel was niet al te geweldig geoptimaliseerd. Tegenwoordig is het natuurlijk zo moeilijk niet meer. Een deftig systeempje zal het zonder zagen of klagen doen werken. De eilanden waarop je speelt gaven een zomers gevoel dankzij de witte stranden, het heldere water en de schijnbaar frissere tropische bossen. Wie het niet meer gespeeld heeft sinds het uitkwam, voelt allicht nog steeds de nostalgie die bij een zuiderse vakantie hoort. Het valt niet te onderschatten hoe belangrijk de timing van het spel was. De laagste settings zorgde dat je niet veel meer nodig had dan een Potato PC. Maar de hoogste settings zien er zelfs vandaag goed uit. Een contrast dat vandaag niet meer in dezelfde mate bestaat. Zelfs lage settings vallen goed te draaien en zien er nu erg goed uit. En de hoogste settings voegen niet veel eyecandy meer toe. Maar wel enorme stress op de hardware.

Maar wat indrukwekkend leek waren niet alleen de graphics. Het zou niet zo lang bijgebleven zijn in het collectieve geheugen van PC gamers als dat het geval was. Wat ook niet te vergeten valt zijn de nanosuits. Futuristische militaire pakken (niet powerarmor!) die eruitzien alsof een man in absolute topconditie zijn huid kwijt is; en het spierweefsel gemaakt is uit staalkabels.

De uit nanofiber gemaakte pakken zorgde dat de beste soldaten nagenoeg onstopbaar worden. Dat er in het echt gelijkaardige technologieën ontwikkeld worden is geen geheim. Het vormde de basis voor de nanosuits in het spel. De verschillende modussen zijn eenvoudig, maar absoluut praktisch. De energieverslindende stealth mode lijkt het meest fantasierijke te zijn. Al is ook dat in principe mogelijk (al lijkt het me dat het nog heel erg lang zal duren zonder een vlak schild of mantel ofzo). Er is power/strenght mode, waarmee je sterker wordt dan de beste gewichtheffer, en hoger kan springen dan een zeer atletische kat. Armor mode zorgt dat de impact van projectielen verspreid wordt en je incasseringsvermogen drastisch stijgt. Speed transformeert je in Usain Bolt.. Door planning en goed intuïtief gebruik, kan je door snel te wisselen, en goed gebruik van je omgeving en wapens te maken, een absolute strijdgod worden.

Vernietigbare omgeving was nog nooit goed gedaan. En ook de AI hielp met het spel realistisch te laten voelen. Op de hogere moeilijkheidsgraad spraken de Koreaanse soldaten ook effectief Koreaans, zodat het voor nagenoeg iedereen moeilijk werd om te horen wat ze van plan waren. De AI is zeker niet perfect, maar ze geeft minstens de illusie van slim te spelen. En dat is waarschijnlijk beter dan te slim te zijn. Als ze goed samenwerken en TE slim spelen en goed gebruik maken van hun aantallen (je zal snel vol gaten zitten zonder dekking) en granaten (heel effectief tegen dekking), dan voelt dat voor veel gamers aan als cheaten of oneerlijk i.p.v. realisme.

Wat de andere helft van het spel betreft is het een teleurstelling. Het is moeilijk te zeggen of dit komt door hetgeen dat ervoor kwam. Maar het enige dat er goed aan was, was de zero-gravity verkenning van een alien schip. Al de rest is gewoon ondermaats. Sommige zaken waren een gewone fout. Vooral een ‘escorte missie’ anno 2008 heeft geen excuus.

De rest van de reeks is beter dan de tweede helft, maar beantwoorden ook niet de belofte van het eerste spel. Het enige waarvoor ik Crysis 2 herinner, is de sabotage met absurde hoeveelheden onnodige tesselatie. En dan heb ik het niet alleen over perfect rechthoekige planken hout en jersey-muren. De derde was ook niet memorabel. Maar dit is de beste ‘halve game’ die ik kan aanraden.