Devil May Cry HD Collection

Devil May Cry 3, met veel extra's

Laten we niet rond te pot draaien. Je koopt dit vooral voor DMC 3 Special Edition en niet de eerste twee. Al zijn de twee eerste spellen niet perse slecht. DMC 3 is helaas niet erg goed overgebracht. Ik zal het vaker vermeld hebben in dit boek, maar dat is vaker het geval bij Japanse ports van console naar PC. Dat gezegd zijnde: het spel werkt, en het spel is awesome. En veel meer hoeft daar niet over gezegd te worden. Het is niet nodig om de PS2 versie te emuleren, en het spel op PC te kopen voor je schuldgevoel. Dit is de beste manier om het te spelen op PC. Het had gewoon veel beter kunnen zijn. Maar genoeg geklaag over het gebrek aan respect voor ons geliefd platform dat veel Japanse uitgevers en ontwikkelaars hebben. Wat maakt DMC 3 awesome?

Letterlijk alles. Dante is gewoon een baas, en de game maakt het prioriteit 1 om dit te tonen. Na een korte inleiding in de vorm van een getuigenis, krijgen we meteen Dante die pas uit de douche komt te zien. Hij wil zich even neerzetten achter zijn bureau om de rest van zijn pizza te genieten. Enkel om onderbroken te worden door de telefoon. Het spel laat meteen weten dat Dante zijn eigen baas is. Letterlijk en figuurlijk. Hij laat de telefoon zijn voor wat het is, enkel om onderbroken te worden door een grove man die zijn zaak boel wil verkopen voordat het zelfs open is.

De cutscenes zijn over de top holleywoodachtige actie en oneliners. Maar zijn om een of de andere reden niet alleen makkelijk te tolereren. Het komt natuurlijk van Dante die zijn speelse aard niet verbergt, en zich er nooit voor zal verontschuldigden. Het is zelfs vermakelijk. DMC 3 maakt hiermee een belofte die het tot het einde volbrengt. Het is ‘over the top’, gewelddadig en fun. En boven alles geeft het geen bom om wat anderen ervan vinden. Niet omwille van slechts arrogantie (al is daar duidelijk genoeg van), maar bovenal een onbeweeglijk zelfvertrouwen in absoluut alles dat hij doet. Het is de tekstboek definitie van ‘based AF’.

Wat DMC beter doet dan andere games, is niet alleen te tonen dat Dante baas is in de cutscenes. De gameplay doet je ook zo voelen. MC3 staat toe om te kiezen tussen meerdere vechtstijlen, waarvan je steeds meer moves kunt unlocken. Ook de twee wapens die je kan kiezen (en zelfs mid-combo tussen kan wisselen), en waarvan je nieuwe kan unlocked zorgen dat je, in combinatie met de vechtstijlen, echt kunt spelen zoals jij wil. Het is daardoor makkelijk om je aan te passen aan de situatie. Al is dat nooit echt nodig. Zelfs als het niet optimaal is, kan je spelen zoals je wil. De style-gauge ontmoedigd het herhaaldelijk spammen van dezelfde aanval, en moedigt experimentatie en kennis van de wapens en combos aan. Alsook simpelweg goed spelen. Het oordeelt best eerlijk wat "stijlvol" is, en een goede style score geeft dus ook voldoening en beloning. De actie spettert van het scherm. En in tegenstelling tot Batman: Arkham Asylum is het geheel in verhouding met je input, en uitdagend!

Wat dit alles samenbrengt is de muziek. De snelle beat van harde electronica jaagt je gewoon op. En ook de groteske lyrics in veel van de soundtracks (zelfs al versta je het niet goed) zetten aan tot geweld. De muziek past ook bij het thema. Goede composers zoals diegene die hieraan hebben gewerkt, kunnen ook de klank van orgels, dat het christelijke aspect van het duivelse en demonische hier vertegenwoordigd, zonder problemen laten samengaan met elektronische geluiden alsof het nooit op een tegenstelling had kunnen lijken. Respect!