Doom 2016

Rip and tear!

Doom kwam uit in 1993 en is bekend voor de grenzen die het verlegde in 3D graphics en gameplay, alsook de vaak vergeten online multiplayer zoals we het vandaag kennen. Na Doom II en enkele andere versies, brak men van de oude formule af met Doom 3. Een spel dat grafisch enorm indrukwekkend was. Maar niet zo heel veel gemeen leek te hebben met de rest van de reeks. Het was zeker geen slecht spel, maar het wordt toch gezien als de bastaardzoon van de franchise. Iedereen was dus enorm opgewonden toen Doom werd aangekondigd. Het zag er naar uit dat het een echte reboot ging zijn van het spel waarmee het First Person Shooter genre zoals we het kennen begon.

Net als in Doom is de actie snel en gewelddadig. Er is geen betere manier om het te omschrijven dan met het woord ‘intens’. De main character (onze Doomguy), setting en verhaal zijn opnieuw vrij eenvoudig. En waarom ook niet. De poorten naar de hel zijn geopend op Mars. En al dat er uit komt moet worden verdreven. Meer hoeft het niet te zijn.

Dit is een spel dat je gewoon oppakt om uit te leven. Doomguy is zo brutaal als hij effectief is in zijn slachtpartijen. En het is fijn om wapens zoals de goede oude kettingszaag terug te zien, sinds het bij hem past. Hij probeert immers ergens te geraken, en de kortste weg is vaak recht door je vijanden heen. Als je denkt dat de kettingzaag en demonen het op een horrorspel doet lijken heb je trouwens enigszins gelijk. Het is een horror.. voor de demonen! Ook de rest van het arsenaal komt terug, al vind ik het persoonlijk eerder spijtig, dan een meerwaarde, dat er verschillende upgrades voor zijn. Ze geven niet veel extra replaywaarde, maar kwetsen de absolute eenvoud een beetje.

Het toont wel dat de ontwikkelaars durfde nieuwe dingen te brengen in hun poging tot modernisatie. Er zijn hier en daar kleine ‘Easter Eggs’ en verwijzingen naar de ”goeie ouwe tijd”. Maar ze hebben er niet mee overdreven. Een goed voorbeeld hiervan zijn de gekleurde keycards. Nostalgisch voor velen, logisch voor iedereen. Dat men dit kan is een goed teken voor de toekomst van Doom. Fanboyisme/fangirlisme kan immers een serieus probleem zijn bij reboots. Het verpest vaak de ervaring voor zowel nieuwkomers, als oude fans die niet stapelgek zijn. Ik ben vooral onder de indruk van de 3D-kaart van de levels, en hoop dit meer te zien in games. En afhankelijk van hoe passend het is, misschien in het dagdagelijkse leven.

Er zijn twee grote veranderingen in Doom vergeleken met de eerste twee spellen. De vijanden geven ammo als je ze afmaakt met een melee kill. En het spel maakt gebruik van arena’s voor de combat, die passen in het level. De arena’s maken het nog meer verschillend van de originele Doom. Maar de beslissing is te begrijpen. Het houd de combat intens en zorgt dat je niet gewoon je vijanden voorbij sprint naar het einde van het level toe. Je zit vast, en er is geen uitweg. Dus het moedigt je verder aan tot onzienlijk geweld.