Final Fantasy XIV: A Realm Reborn

Keep dancing Eorzea

Final Fantasy XI was niet bepaald een groot success in het westen. Het was vooral bekend voor de PS2 versie. Deze vereiste de PS2 HDD-expansie, en natuurlijk de netwerk-expansie. Zaken die absoluut niemand had, en een aardige duit koste. De eerste versie van Final Fantasy XIV deed het niet beter. Ik kon de basegame al na een jaar na release goedkoop kopen. Het enige wat op mij wachtte was een redelijk verlaten Limsa Lominsa. Het goede nieuws was dat dit mij (ter compensatie) gratis toegang gaf tot de remake. Men besloot, in een unieke en (zeker voor een Japanse bedrijf) ongewoon moedige manier de terkortkomingen niet alleen te erkennen, maar ze ook aan te pakken. Om het spel de kans te geven die het verdiende, zou men het heel grondig doen. Dit was FFXIV ARR. Eorzoa zou eindelijk tot leven komen zoals het hoorde. Het was een herboren rijk.

Voor het meeste van mijn ervaring met MMOs was ik eerder een eenzame speler. Soms speelde ik samen met iemand die ik IRL kende, maar doorgaans was het gewoon alleen spelen. In het begin waren er eventjes, zoals bij veel MMO games, wat connectieproblemen. Hierdoor zijn er veel die het spel even speelde op de Japanse server. Iets dat echter vrij snel duidelijk werd, is dat er geen Europese servers waren. De twee fysieke locaties waren Quebec en Tokyo. Met de Europese servers eigenlijk in Quebec. Als er geen servers waren in de EU, waarom dan niet op de Japanse server gaan? And so I did. Ik koos willekeurig voor de Ramuh server. Iets waar ik gelukkig weinig problemen mee had. Het werkte nagenoeg altijd perfect.

De avonturen van Ignaas Godfried waren een heuse beleving. Als Gladiator (later Paladin) speelde ik als de “tank”. Een job (FFXIV-speak voor Class) met een verantwoordelijkheid die ik normaal zou mijden. Omdat op de tank of healer zitten melken niet geheel ongewoon is in MMORPGs. Let wel, de eerste job die je kiest beslist in welk van de drie grote steden, en hun gebieden, je begint. Niet het ras dat je kiest zoals bij WoW. Al kan je net als bij WoW redelijk snel naar de andere gebieden reizen.

Dus heb ik het kleinste en schattigste ras genomen. De Titan raidboss bevechten en in plaats houden, als je kleiner bent dan zijn vuist, is gewoon fun. En dat het met gemak gaat, bewijst ook dat je niet te veel moet aantrekken van de racial stats. Pak waar je naar wil kijken. Zelfs als een bonafide numbercruncher-speler haal je er absoluut niets uit. Eigenlijk. Waarom zijn ze er zelfs?

Het spel heeft een gewoonlijke storyline en overal zijn er quests die je kan doen. Maar ook elke combat job heeft een eigen storyline. Gewoon van wapen wisselen genoeg is, om te veranderen naar de bijhorende job. Waarbij je dus van gronds af aan kan levelen. Te meer jobs je probeert te levelen, te moeilijker het gaat. Dat is omdat je de meeste quests al gedaan gaat hebben. Het is immers niet alsof je plots een ander persoon bent. Hou dus zeker de quests van de andere starter gebieden over als je nieuwe combat jobs wil spelen!

In MMOs heb je twee grote verschillen in servers (Roleplay terzijde). Er is PvP, waarin spelers uit verschillende facties of rassen het tegen elkaar opnemen in de open wereld. En PvE waarbij iedereen samen vecht tegen het gevaar in de wereld, zonder dat je zomaar aangevallen kan worden. Soms bied een MMO servers voor beiden aan. Dit spel hoort geheel bij het laatste. En dat is prima.

Eorzea is een buitengewoon prachtige wereld. Een die alleen er mooier op wordt door ze samen met anderen te beleven. Ik heb het geluk gehad een Japanse Free Company (FFXIV-speak voor Guild) te vinden die het OK vond om een buitenlander die vooral met het Latijnse alfabet zit Japans te typen binnen te laten. En ook het uurverschil belette niet veel grappige momenten te beleven. FFXIV blijft speciaal voor mij omdat ik hier eindelijk heb ervaren hoe het is om deel te zijn van een Guild. Ook al heb ik ze nooit in het echt ontmoet.