The Legend of Heroes: Trails in the Sky

Een wereld zonder Westermarck-effect

Dit spel is zoveel beter dan ik had durven vermoeden.

Wat de veranderingen tussen de hoofdpersonages betreft lijkt het met veel tact, geduld en opbouw te zijn gedaan. En het is erg makkelijk om er emotioneel geïnvesteerd in te geraken. Ik zal er dus niet veel woorden toe wijden aan taboes. Er is heel wat fantasierijker en vreemder te vinden hier, en niemand houd van moraalridders.

Estelle en Joshua zijn door omstandigheden vanaf hun elf jaar broer en zus geworden. Dit is vijf jaar voor het spel van start gaat. Veel populaire Japanse fictie benaderd dit als zijnde een incestueuze relatie waarbij broer en zus het op veilig spelen. Ik zie het persoonlijk anders. Wat mij vooral stoorde in dit spel is hoe de buitenwereld zich gedroeg ten opzichte van de twee hoofdpersonages. Het leek alsof men incest goedkeurde en in enkele gevallen zelfs promootte. Zelfs als er omstandigheden en een trage opbouw is die het minder vreemd maakt, net het gebrek aan taboe stoort mij meer dan ooit. Het kan als onderwerp (strikt fictief) interessant zijn om te verkennen. Maar normalisering van iets dergelijks is een grens die voor mij zelfs fictief niet hoeft verkend te worden. Het had ook gewoon veel beter gewerkt als ze een paar jaar ouder waren toen ze elkaar ontmoette. Er zijn nog twee dergelijke tropes waarvan eentje mij persoonlijk altijd een beetje stoorde. Maar ik wil het spel niet slechter laten lijken dan het is. Uiteraard is het niet op “mijn” maat gemaakt.

Wat maakt dat je dit spel absoluut moet spelen dan? Omdat het is zonder twijfel een van de beste Strategy RPGs ooit gemaakt. Het is geen eeuwige grindfest zoals Disgaea. En terwijl het voor de meeste mensen Final Fantasy Tactics niet van de troon zal stoten, moet ik eerlijk toegeven dat ik dit spel beter vindt. Ik weet dat het je reinste ketterij is om zulke woorden te zeggen of schrijven. Maar ik meen het oprecht. De dialoog en characters. De wereld leeft, doordat het vol zit met mensen die allemaal hun eigen problemen en gebeurtenissen hebben. Het gaat ook niet alleen om kwantiteit (ocharme het vertalingsteam). De dialoog is uitstekend en characters zijn ontzettend memorabel. Je zal Liberl niet herinneren omwille van haar gebieden of zelfs de combat. Je zal haar onthouden omwille van de banden die je maakt met het volk dat de wereld tot leven brengt. Of het Turn Based is of niet, het is nog altijd een RPG. Een avontuur dus.

Estelle en Joshua zijn pas ‘Bracers’ geworden. Bracers zijn in principe avonturiers (oftewel RPG protagonisten), met een eigen communautair statuut. De combat is dus belangrijk en erg goed uitgedacht. Het voorziet voldoende diepte voor denkwerk, zonder dat er ook maar iets onnodig complex aan is. Het is een heel andere aanpak dan andere gelijkaardige spellen. Het gebrek aan interessant gebruik van verschillende soorten en hoogtes terrein tijdens de random encounters, kan gezien worden als zowel een enorm nadeel als voordeel. Het nadeel is dat er een hele grote en simpele laag aan tactiek verloren gaat. Het voordeel met de kleinere "levels" is dat veel van de onzin die daarbij kwam (de levels konden vroeger moeilijk betrouwbaar gegenereerd worden door de computer) bespaard blijft en veel meer encounters kan hebben. Al is het maar omdat ze niet een half uur of langer duren. En volgens mij is het ook gewoon fijner als het niet voelt alsof het een puzzel is in plaats van een gevecht.

TIP: Investeer niet TE veel in de extra characters op gewone moeilijkheidsgraad. Het is het echt niet waard.