Max Payne

Single malt niet inbegrepen met het spel

Waarom er zijn die het vervolg verkiezen boven de eerste is mij niet geheel duidelijk. De eerste slaagde immers in wat het probeerde te doen. Een duister verhaal te vertellen op een manier dat games destijds nog niet deden. En waarschijnlijk volgens velen ook niet zou mogen. Max Payne is de naam van het hoofdpersonage, en ook de grootste hint over waar dit spel over gaat. Ondraaglijk veel afzien en lijden. Niet hetgeen dat je de AI tegenstanders gaat aandoen, zoals menig tiener destijds zou hebben gedacht. Maar datgeen dat Max doorstaat. Het is geen toeval dat donkere levels in het mottige drugsverslaafde wereldje vol zitten met pijnstillers. Of dat we hem altijd zien drinken. Het alcohol is voor de pijn vanbinnen, de pijnstillers voor de pijn vanbuiten. Beiden werken slechts eventjes. Hoe hard je ook probeert, je hebt gewoonweg meer nodig.

Het spel is ongetwijfeld ontzettend ‘edgy’. Zelfs zijn stem en de manier waarop hij spreekt, maakte het destijds voor velen ongetwijfeld een vet spel. Zonder enige reden noch waarschuwing was hem alles ontnomen. Als de OG John Wich flik, poogt wraak te nemen. Zover moeilijk te onderscheiden van een niet al te originele (maar daarom niet slechte!) actiefilm.

Er is geen coversysteem. Max Payne introduceerde bullettime. En niet enkel omdat het er strak uitzag. Het loste een probleem op, net als het nu meer gebruikelijke coversysteem dat doet. Je hebt het hard nodig, want er is geen hoeveelheid pijnstillers dat zorgt dat je permanent meer kogels kan incasseren.

De mix van film noir en een jaren 80 of 90 actiefilm is eigenlijk niet zo veel gedaan als je er bij stilstaat. En de strips in plaats van cutscenes zijn erg stijlvol. Hierdoor heeft Max Payne de test des tijds beten overleeft dan veel van de andere pogingen om games “cinematischer” te maken.

Maar Max Payne spot met de tropes. Als je dit niet merkt, heb je slechts een oppervlakkige kijk op het spel. Het is volgens mij een soort satire. Het verheerlijkt het geweld niet. Max is geen held die de boel gaat opruimen omdat het de juiste ding is om te doen. Hij is ook niet een badass die zelfverzekerd het schijnbaar onmogelijke probeert te ondernemen. ‘He’ll avenge, or die trying’. Maar hij verwacht niet te slagen. En het ziet er echt niet naar uit dat het hem kan schelen als de dood toch maar eerst komt. Ook het opruimen van de gangsters en bendes, lijkt een bijproduct. Dit is een man in zijn absoluut dieptepunt. En er is niets vet aan zijn zelfmoordmissie.