Metro 2033 Redux

I would shoot your @ss if I could afford it, blin!

Aah Rusland.. De plaats die gekend is voor harde alcohol, harde mannen, harde “politiek” en harde winters. Ja, dat is de meest tactvolle omschrijving die ik kon bedenken. Het is verrassend zeldzaam voor games om zich af te spelen in het land dat toch zowat de helft van Eurazië in beslag lijkt te nemen.

Niet dat met Metro dit echt veranderd sinds het zich vooral afspeelt ondergronds. Het is een ander soort winter in de wereld van Metro, waarvan ik moet vermelden dat het gebaseerd is op een boek. Nucleaire winter. De overlevers in Moskou hebben in 2013 schutting moeten zoeken in het metro systeem. Hier hebben ze in elk station, het meeste gedaan dat ze konden met de materialen en ruimte die ze hadden.

Aangezien we het hier over een nucleaire oorlog hebben, kan je waarschijnlijk al raden wat er is gebeurd. De mutaties die de radiatie veroorzaakt hebben, hebben natuurlijk monsters en andere bovennatuurlijke fenomenen gecreëerd (maar vooral monsters). Deze schepsels heten de “Dark Ones”. Een passende naam voor het gevaar dat ze vormen in de donkere tunnels die de verschillende stations met elkaar verbinden.

Al snel is het noordelijke station, Exhibition, onder aanval en zal je als Boris Artyom voor het eerst de gevaren buiten de kleine nederzetting moeten trotseren om hulp te gaan vragen van de hardste der resterende gehardende Russen. De Rangers.

Het spel heeft zeker meer te bieden dan wat je zou verwachten van een lineaire shooter met monsters. Het probeert niet het wiel opnieuw uit te vinden. Je verplaatst je door de donkere metrotunnels, en verlaat soms zelfs de metro om dan toch maar via de radioactieve, besneeuwde en verwoeste bovenwereld verder te gaan. Iets waarvan je eerst denkt dat het veiliger zou moeten zijn. Maar voor Artyom is het vast en zeker een vreemde en onzekere plek. En noch voor ons of voor hem, is het echt veiliger.

Van begin tot eind is dit spel een voorbeeld van bewust design. Het zijn kleine details zoals het opzetten en schoonmaken van je gasmasker dat vol bloed en vuil hangt, of het opladen van je lam. Deze maken het spel niet alleen geloofwaardiger. Maar ook uitdagender. Een schoolvoorbeeld van hoe je dergelijke zaken gebruikt om echt een groter gevoel van inleving te geven. Het toppunt hiervan is dat kogels, vooral die van degelijke militaire kwaliteit, gebruikt worden als geld. Iets dat erg logisch is als je weet hoe ontzettend gevaarlijk het er is. Wat kan er in godsnaam meer waard zijn? Des te meer reden om te zorgen dat je echt ziet waar je schiet!

Zo duister als het spel is, zou ik het zeker niet een horrorspel noemen. Dit is een shooter, waarin je effectief moet proberen te overleven. En niets is in je voordeel. Het spel heeft een respectabele speelduur van zo een 9 tot 12 uur. Het grootste verschil tussen het originele en de Redux is vooral in het licht en de diversiteit aan character models. Kijk dus even welk van de twee je het liefst wil spelen. Ik raad de meest stabiele versie aan, al heb ik vooral de originele gespeeld.