Need for Speed: Underground 2

IS THAT A SUPRA?!

Het racing genre bied een interessant perspectief op de technische aspecten en algemene trends in gaming. Het is een simpel concept en een aanvankelijk eenvoudige vorm van competitie: zorg dat je de eerste bent. Het duurt vaak maar al te lang eerdat we leren om eenvoud te waarderen. Racing games komen, in grote lijnen, in een paar varianten. Je hebt de sim-racers zoals Gran Turismo ("The real driving simulator"), iRacing, Project Cars, rFactor, Assetto Corsa,... Maar zelfs als het alleen al om de besturing gaat, zou ik ze niet bepaald eenvoudig noemen. Je hebt de "kart-racers" zoals Mario Kart, Sonic Racing, Diddy Kong Racing, Crash Team Racing, Tux Racer,... Allemaal zeer eenvoudig om te besturen, maar veel complexer dan gewoon "goed rijden". De futuristische anti-gravity racers zoals Wipeout, F-Zero, Star Wars Episode I: Racer, BallisticNG, een heleboel airboard-racers,... Maar die zijn niet eenvoudig in de zin dat ze een futuristische setting hebben waarbij niet zeker zouden zijn waar ze in godsnaam naar aan het kijken zijn.

Als ik denk aan een eenvoudig maar fijn genre, dat letterlijk iedereen gewoon kan oppakken en spelen. Dan zijn het arcade-racers. Iets dat begon met spellen als het iconische OutRun dat toonde wat kon gedaan worden met 2D in de jaren 80. Door de jaren heen is het genre door een paar "fases" gegaan. Men begon een hoop features toe te voegen die niet bijdraagde aan de core-gameplay. Zoals vergetelijke verhaalmodussen, gigantische open werelden, probeerde een soort MMO te zijn.. (vaker gebeurd dan je zou denken), en nagenoeg allemaal ook een pogingen om een vreemd soort "halve simulator" te worden. Hybride racegames dus. Er zijn onder de arcade-racers ook botsing (Flatout en Burnout) en ontploffing (Burnout) festijnen. Helaas zijn zowat de enige zonder toeters, bellen of nitro 'Ridge Racer Type 4' op de PS1 en 'Ridge Racer 5' op de PS2. Maar dat is buiten de grootste reeks van racing games geteld. Er zijn 24 games uitgekomen onder de titel 'Need for Speed'. Het hoogtepunt is ongetwijfeld de PS2-versie van NFS: Hot Pursuit 2. Het was ook tijdens de ontwikkeling ervan dat een bepaalde film was uitgekomen.

Tijdens de ontwikkeling van NFS:HP2 is er echter een bepaalde film uitgekomen. The Fast and the Furious veranderde alles. Need For Speed: Underground speelde hier met groot succes onmiddelijk op in. En Underground 2 verbeterde op zijn voorganger op elke manier. Dit is Need For Speed met tuning, driftmodus en alweer een schitterende soundtrack. Het is pas als je echt wil zoeken en vergelijken met games vandaag dat het werkelijk doordringt hoe oud het echt is. Dan lijken de wagens plots een beetje op blinkende zeepkisten. En de straten zijn enorm recht en functioneren een beetje als de rails op een bowlingbaan..

Dat is allemaal eigenlijk niet echt een probleem. Het spel is erg fijn om te spelen ondanks enkele echte tekortkomingen. Het is vooral moeilijk om aandacht te besteden aan het verhaal. Gelukkig mis je niet echt iets, want de schrijvers hadden dit zelf ook niet gedaan. Allerhande kits en onderdelen hadden namen van merken om uit te kiezen, die geen bal doen. Je wagen customizen en tunen om er goed uit te zien was een kinderdroom die uitkwam. Maar een steeds hogere "Visual Rating" is ook nodig om te vorderen in het spel. En het idee dat minder ook meer kan zijn, was duidelijk geen factor. Je MOET alles dat er is op je auto gooien. De open wereld was iets nieuw en zinvol om je uitgebouwde wagen te showen (aan niemand), en om de verbeteringen 'under the hood' buiten de races te voelen. En diezelfde straten zijn ook degene waardoor je zal racen. Eenvoudig en brilliant. Maar uiteindelijk is voortdurend rondrijden om te gaan shoppen een beetje vervelend. De drag-race modus voelt als een minigame. En het spel is niet makkelijk te verkrijgen. Wie het wel bezit heeft er in principe dubbel voor betaald met al de reclame voor Burger King, Best Buy, Old Spice, ING, en nog wat anderen. Je zou voor minder denken dat het Free-to-Play was.