Nier: Automata

Een kwestie van perspectief

Er komt ooit een punt wanneer je denkt dat je het allemaal al hebt gezien. Dat niets je nog zal verrassen of uitdagen. Je kent het genre of medium door en door. Het is zoals steeds de film al te hebben gezien met slechts de trailer. En elke keer dat het bleek dat je het bij het juiste eind had, wordt je wereld een beetje grijzer. Er is dan weinig heugelijker dan het moment dat je wereld op zijn kop wordt gezet. Een boek dat terugblikt op games tot het jaar 2018 lijkt nu erg laat uit te komen. Maar alleen al dat ik dit spel jaren erna heb ontdekt, maakt alles goed. Games zijn blijkbaar te kleurrijk om slechts als simpele tijddoders te dienen. Ze zijn kunst. Het resultaat van passie en toewijding.

De verassing van Nier: Automata is niet dat het iets geheel ongezien en nieuw doet. Het is een 'Hack and Slash' game. Dat zie je in een ogenblik. Voor alles is er inmiddels een doos waar het in past. Je kan het zo samengooien met Devil May Cry en Bayonetta. Hetgeen dat het beter doet dan eender wie voorheen is de vorm die men het gaf, en de uitvoering. De mix van closed en ranged combat is exact zoals het moet zijn. Je gebruikt je set van wapens in close combat op de gewoonlijke wijze, en je ranged aanvallen worden uitgevoerd door de drone die je character volgen en asisteren. Switchen tussen de twee manier van vechten leek altijd een vervelend dilemma. Maar door de taak letterlijk op de juiste manier te verdelen, zowel ingame als qua besturing, werkt het gewoon. Het is eenvoudig, logisch en je bent er meteen mee weg.

Zoals alle goede werken weet het meteen je aandacht te trekken. Dit is iets dat typisch kan door eender welk aspect van een game. Actie, stijl, muziek.. Maar een echt meesterwerk heeft diepte. Je vindt elke keer iets meer dan er aanvankelijk leek te zijn aan de oppervlakte. Het eist je aandacht niet, maar beloont het. De ontwikkelaars begrepen dat het verkeerd is te veronderstellen dat ieder hun kostbare tijd voor hun werk opgeeft. Dat echte aandacht en waardering moeilijk te verdienen zijn. En de manier waarop ze je betrokken houden is nogmaals even simpel als brilliant. Het is letterlijk een kwestie van perspectief. Genres zijn vaak (deels) gedifinieerd door het cameraperspectief. Je hebt in grote open ruimtes de gewoonlijke 3D camera en gameplay. Maar het veranderd ook naar een topdown of sidescrolling shooter of platformer. De afwisseling zou vervelend zijn, ware het niet dat ook de controls en vechtstijl perfect overgaan. Dit zien als louter een verwezelijking in gameplay zou misdadig zijn. Het spel is immers kunst. De speelstijl past zich niet alleen aan de omgeving aan. De manier waarop het omgekeerde wordt gedaan door delen van het verhaal heen is prachtig.

We hebben ook de thema's die het verhaal verkent zijn al zo vaak gedaan. Existentialisme en het symbolisme dat gebruikt wordt zijn natuurlijk niet nieuw. Maar heb je het een game al seriues zien doen? En beter dan dit? Allicht niet. Games kunnen dit op een manier verkennen dat anders niet zo vanzelfsprekend is, zoals bijvoorbeeld de vele endings. Wat is een android nog als je de OS weghaalt? Hersendood.