Retro City Rampage DX

Parody Simulator 20XX

Laten we eens iets onverwachts doen hier en kijken naar de minimum systeem vereisten. De ‘minimum’ vereisten ja! Voor de standaard versie heb je een PC met 1 Ghz CPU nodig, 256 MB ram en 40 MB schijfruimte. Dit is een redelijk systeem voor zelfs de late jaren 90. Wanneer ik spellen als Counter-Strike en Team Fortress Classic kon spelen. Het is dus goed om mezelf eraan te herinneren dat dit spel niet had kunnen bestaan in de tijd die het toch bij mijn generatie terugroept. Als het spel ooit was uitgekomen, dan was het zeker niet in een 28-deelige bundel van 1,44MB 3,5” floppy’s, maar op CD. CD’s lijken intussen oeroude technologie. Maar ze waren pas echt populair en enorm wijdverspreid van 1995 tot (subjectief) ergens rond 2003. Ondanks de enorme nostalgietrip en retro-feel, is de standaard versie dus niet authentiek. Maar dat zou je op de hoge resolutie na echt niet zeggen.

Een van de dingen die hier verder aan bijdraagt zijn de video filters en overlays. De videofilters laten het spel er uitzien alsof ze afgespeeld worden in EGA/CGA/NES/SMS/C64/Apple II. En er zijn overlays (TV modes) die in 1x zoom een neppe ouwe beeldbuis rond het spel geven. Hierdoor kun je spelen met 4:3 verhouding op een breedbeeld zonder grote zwarte balken aan de zijkant. En de arcadecabinet prints zijn nog een beetje nuttig ook!

Uiteindelijk is men ook met versies uitgekomen voor oudere systemen zoals Retro City Rampage 486 voor MS-DOS, Windows 3.1 en een NES versie (geen cartridges helaas). Alleen al dat de moeite is gedaan om deze versies te maken, toont dat de passie echt is.

Nostalgie is iets zeer krachtig dat we maar al te vaak onderschatten. Nostalgietrips kan je best zien als een guilty pleasure zelfs. Het toont dat de dingen vroeger toch niet zo slecht waren. Het nadeel is dat het het ook veel mooier en beter laat lijken dan het eigenlijk was. Dit spel is iets dat dit gevoel opwekt bij velen. Een beetje zoals een filmreboot of een optreden van een oude artiest dat doet. Dit spel is een grote homage aan de jaren 80’ en 90’.

Al is er niet veel reden om je zorgen te maken als je deze eeuw geboren bent. Het zijn allemaal grappen en verwijzingen naar Hollywood films, cartoon en games. Veel waarvan de IP zelfs vandaag nog gebruikt wordt en makkelijk herkenbaar is. Veel IP van de eind jaren 70’ tot de vroege jaren 90’ lijkt immers onsterfelijk in tegenstelling tot wat er voor of na kwam. Praktisch iedereen is onder invloed van ‘Pop-Cultural Osmosis’, en dus haalt iedereen tenminste iets uit Retro City Rampage. Ik had toen ik het speelde nooit Back to the Future, Bill en Ted’s Excellent Adventure of Wonder Cats gezien. De laatste nog steeds niet eigenlijk. En heb ongetwijfeld talloze andere referenties gemist. Maar bij ver de meeste verwijzingen zijn naar games, dus haalde ik hier toch iets uit. Net zozeer als iemand die films of Amerikaanse comics, maar niets van oldschool gaming weet, ook enorm plezier kan beleven aan dit spel.

De basegame is toepasselijk eenvoudig. Het is alsof je gewoon de eerste twee GTA games speelt, maar dat je kan springen. Het spel duurt niet lang om uit te spelen als je enkel het verhaal volgt. En door dit te doen kom je ook overal langs. Verkenning is dus geheel optioneel. Maar waarom zou je niet een beetje langer rond kijken en je wat bezig houden met zinloze moord en vernietiging onderweg?