Rome: Total War

An adversary is more hurt by desertion than by slaughter. - Vegetius

Ik heb slechts twee Total War spellen gespeeld. Shogun 2 en de originele Rome. En ondanks al mijn passie voor het land dat de oorsprong is van de zon, moet ik eerlijk toegeven dat ik de eerste de beste vind. Zelfs iets kleins als de zeegevechten kunnen uitschakelen in Shogun 2, zou het makkelijker maken om aan te raden.

Het vervolg op Rome dan weer, had zijn problemen. Problemen die het nooit meer heeft kunnen loslaten. Er zijn twee spellen die gezien worden als de beste van de reeks. Medieval 2 en de originele Rome. Van de drie grote titels kan ik Medieval 2 niet eens overwegen, omdat ik het simpelweg nooit heb gespeeld.

Genoeg over de reeks zelfs. Waarom zou je Rome spelen? Vele grote historische figuren (en sommigen ook nu) hadden een enorme bewondering voor het Romeinse Rijk en zouden niet liever willen dan die geschiedenis spelen. En eerlijk gezegd, als je wil beginnen met je digitale loopbaan als militair generaal. Waarom dan niet met de enkele van de eerste legers van beroepssoldaten?

Er zijn weinig spellen die je echt doen voelen dat absoluut elke beslissing die je maakt belangrijk is. Je kan gevechten bijvoorbeeld vanzelf laten beslechten. Maar als je ze persoonlijk aanvoert, en dat wijselijk doet, verlies je (soms veel) minder troepen. En als je minder troepen verliest in elk gevecht, dan helpt dat weer enorm in je campagne doorheen de wereld.

Je kan je oppositie decimeren en je bloedlust verzadigen, en vermoedelijk die van je troepen, als de slag zo goed als gewonnen is. Of je kan hun moraal breken en hen zelfs in grote aantallen nog laten lopen, waardoor je meer soldaten overhoud na hun confrontatie met krijgers. Dit soort beslissingen zijn er niet alleen met betrekking tot de strijd. Wat ga je doen met de gebieden die je veroverd? Brand je hun dorpen en steden plat, zodat ze geen ophef kunnen maken, of neem je ze mee in het glorieuze rijk als deel van de krijgsmachine? Met de risico’s die daar mee gepaard gaan.