Shovel Knight

An Ode to Joypad

Liefde Nostalgie is de machtigste kracht in het universum. Het verlangen naar een simpelere tijd, niet toevallig vaak de kindertijd, is een deel van de menselijke psyche dat ongetwijfeld een nut heeft. Soms lijkt het haast de geschiedenis te kunnen veranderen en zelfs conflict te brengen. Maar soms is misleiding een beetje een goede zaak. Soms brengt de illusie vreugde.

Shovel Knight is een eerbetoon aan het begin van gaming zoals de meeste gamers het persoonlijk kennen. De derde generatie. Nog specifieker de NES/Famicom, een console van, globaal gezien, rond het jaar 1985! Het was een systeem dat in een tijd van snelle technologische vooruitgang ongeveer zes jaar liet wachten op een opvolger. Het is zeker geen toeval dat wanneer men aan retro gaming denkt, vaak het eerste dat bij mensen opkomt de NES is. De indruk die de console naliet is sterk gebleven tot vandaag de dag!

Er zijn twee spellen die ik sterk kan aanraden als een soort terugblik. 'Angry Video Game Nerd Adventures' is een goed voorbeeld is een soort parody, dat zoals het AVGN personage beaamt, inspeelt op de tekortkomingen in (vooral) gamedesign. Shovel Knight doet het omgekeerde. Het neemt onderdelen van de beste platformers van het platform. Spellen als Castlevania, Megaman, Ducktales, Super Mario Bros 3 zijn makkelijk in de game te herkennen. Het spel valt ook perfect met een retro-controller te spelen. Ik heb het met de Retrolink NES controller helemaal uitgespeeld. Het spel houd zich dus gameplay-gewijs volstrekt aan de regels van vroeger.

Het was ook een wijze beslissing van de ontwikkelaars om niet als volslagen puristen te werk te gaan. Het spel is zacht uitgedrukt een stukje groter dan de paar kilobytes, of durven we te zeggen megabytes, dat je destijds mocht verwachten. Je kan nu ook wat meer dan acht sprites op een rij hebben zonder dat er "sprite flickering" nodig is. De resolutie is een stukje groter. Maar enkel omdat vandaag alles in breedbeeld is. Verticaal is het aantal "pixels" hetzelfde. Het zou immers zinloos zijn om het helemaal op te drijven tot het beeld van dertig aan elkaar geplakte famicoms. Het strekt zich gelukkig wel erg netjes uit op zelfs grotere displays zonder dat het lijkt alsof men het gezicht van een anonieme getuige probeert te verbergen. Het ziet er ook wat mooier uit doordat de gewoonlijke 54 kleuren waar men toegang tot had, waren opgedreven tot wel 58! Het is op eerste zicht dus geheel authentiek. Al de kleine ingrepen hebben een groot resultaat. Het enige dat meteen uit het oog springt zijn de bewegende achtergrond lagen. Dit was zo goed als onmogelijk voor de NES. We kunnen zo blijven doorgaan over de technische aspecten tot we het zelfs over de animaties en muziek hebben.

Maar hoe fijn is deze game om te spelen? Over de decenia heen hebben we echter meer verworven dan computerkracht. Gamedesign is een discipline 'an sich'. Er is autosaving en er zijn checkpoints. Zeker. Maar ook de concepten van natuurlijke progressie, besturing en level design dat put uit vele decenia aan inzicht zijn waardevol. Al wie nog van plan is om aan retrogaming te beginnen, kan dus beter wachten met dit spel te spelen. Het is letterlijk te goed om mee te beginnen.