The Stanley Parable

Walking simulator is een naam dat vele ontwikkelaars absoluut haten. Maar het hoeft niet zo te zijn. De benaming is iets waarvan je niet kwalijk kan nemen dat men het heeft bedacht. Als je niets anders doet dan bewegen en kijken, zonder enige andere vorm van interactie wat noem je dat anders dan? Als we het woord ‘game’ gebruiken om interactieve media in de brede zin te omschrijven. En als we games gaan zien als een vorm van expressie, een kunst. Wat is er dan mis met een walking simulator? Goed je raakt niet moe, gewond of wat dan ook. Maar tot we een betere term vinden is dat de naam van het genre. De eerste game waarbij ik deze woorden tegen kwam was Gone Home, een degelijke ervaring, maar niet al te indrukwekkend.

De beste walking sim kan volgens mij alleen maar The Stanley Parable zijn. De eerste die ik heb gespeeld, Dear Esther, was prachtig. Zeker de moeite om te spelen met een VR bril. Het gaf ‘feels’ en was een diepe ervaring. De Stanley Parable is ook een ervaring, maar niet diep in dezelfde zin.

Het is moeilijk om deze game uit te leggen. Het is grappig, verwarrend, Brits(?) en uniek. Het is waarschijnlijk ook het meest toegankelijke spel dat er is. Als je kan horen en zien, en je krijgt de erg beperkte maar gebruikelijke controls onder de knie, dan kan je het spelen. Wel.. Als je Engels verstaat toch.

De makers van het spel zijn erin geslaagd om een walkingsim een gevoel van echte gameplay te geven. Veel spellen proberen gebruik te maken van ‘de illusie van keuze’. Dit spel lijkt tegelijk op het concept te zijn gebouwd, en er mee te spelen. Sinds het spel zo eenvoudig en ‘to the point’ is, kan ik er niet veel meer over zeggen zonder het ook maar een beetje te verpesten.

Dit is de beste ervaring dat het genre zelfs na al die jaren te bieden heeft. Probeer het gewoon uit.