Tomb Raider Anniversary

Een remake voor al de goede redenen

De Tomb Raider reeks stond lang geleden bekend voor één ding.. TET.. Uhm.. een sterke vrouwelijke protagonist. Al is het in het begin van de game al snel duidelijk dat ze misschien iets te ‘jaded’ was in de originele versie. Het valt meteen op dat ze haar een stuk minder kil hebben gemaakt in de cutscene waarbij ze de tempel binnengaat.

De game is een objectieve verbetering vergeleken met het origineel. En niet gewoon omwille van betere graphics. De controls zijn zoveel beter dat platforming fun is. Serieus, de besturing en camera zet mensen niet langer aan tot zelfverminking! Hierdoor ben ik verder geraakt als het beetje dat ik had gezien toen we het nog met enkel een toetsenbord moesten spelen. Lessen zijn geleerd sinds de eerste drie Tomb Raider games uitkwamen.

Wat ook niet aanzet tot zelfverminking is de ‘water tempel’. Het zal waarschijnlijk ook niet slecht geweest zijn in Tomb Raider, maar ik kreeg flashbacks naar The Legend of Zelda: Ocarina of Time. De vijanden en combat zijn wel nog zoals in het PS1 tijdperk. Het was een tijd van beperkte AI. Het was een tijd van beperkte ontwikkeling in AI. Veel games werden samengehouden met het digitale equivalent van spuug en ducttape. Maar belangrijker in het genre is de omgeving. Het toont dat niet alleen Nintendo dit begrijpt met uitstekend leveldesign. En dat siert dit spel.

Door de verbeterde controls voelt de combat ook beter. Door te proberen zo laat mogelijk te ontwijken, krijg je een kleine opening die je kan gebruiken voor een effectieve tegenaanval. Al hebben ze die gelukkig niet zo overpowered gemaakt dat het noodzakelijk voelt om dit te doen.

Tomb Raider was een erg bekend spel, maar het frustreerde waarschijnlijk te veel om echt gewaardeerd te worden. Maar eens die problemen opgelost zijn, zie je wat het altijd al had kunnen zijn. Wat men echt beoogde toen. BTFO Uncharted!

TIP: De mansion is een mooi bonuslevel dat geschikt (en bedoeld?) is als warmup/tutorial area.