Tales of Vesperia

Yuri! Hou je verdomde wapen vast!!

Na tal van JRPGs te hebben gespeeld was ik een aantal dingen beu. Ik wou absoluut de wereld niet meer redden. In feite. Als ik de wereld nog eens moest redden, dan kon het maar beter ten val komen! Ik wil de mensheid ook niet meer bevrijden van God, of het complot van georganiseerde religie onthullen, of de lokale incarnatie van de duivel verslaan. Zeker omdat al deze dingen in principe steeds gedaan worden met niet veel meer dan 'de kracht van vriendschap'.

Tales of Berseria beloofde me een wraakverhaal. Een avontuur met een groep met gedeelde belangen, die elkaar geleidelijk leren kennen en vertrouwen. En wie beter om een game over verraad te maken, dan degene die verantwoordelijk zijn voor de PC-versie van Tales of Symphonia? Ik kwam er bedrogen uit. Alweer heb ik, op de een of andere manier, de verdomde wereld gered! Toch heb ik het in me om ze te vergeven. Een hoofdpersonage gedreven door gerichte haat en wraak was eens wat anders. Velvet, Rokurou en Magilou waren interessante personages. En de momenten waar ze inspelen op de jonge en wereldvreemde Laphicet waren soms grappig, soms ontroerend. Ze waren een uitstekend voorbeeld van hoe belangrijk de onderlinge, vaak onbelangrijke, dialoog bijdraagt in een avontuur. Te vaak worden personages enkel gevormd door de gebeurtenissen, en niet door elkaar. Maar ik zou deze games nooit opnieuw willen spelen.

Vesperia zondigt zich aan al de dingen die ik wou mijden. Erger nog. Het verhaal komt neer op een duidelijke metafoor van de "Green Aosop trope". Maar het is OK. Het is OK.. Want het spel is gewoon zo verdomd goed! Wat is beter? Originaliteit met slechte uitvoering, of meer van het gebruikelijke met uitstekende uitvoering? Er zijn tal van ingenieuze (maar kleine) momenten van foreshadowing. En ik gebruik het woord ingenieus omdat ze niet geforceerd zijn, en je ze waarschijnlijk niet eens vind. Zelfs al ben je er doorgaans goed in die momenten te herkennen. En ook de manier waarop ze de typische scheiding van de enge gevaarlijke natuur vol krachtige monsters, en menselijke dorpen/steden, een centraal punt maken is voor mij een teken van cultuur. Ze hebben een volwaardig verhaal geschreven VOOR een game.

Het spel is de beste die ik heb gespeeld, ondanks dat het een middenstuk lijkt te zijn tussen Symphonia en Berseria in alles dat typisch en goed is aan 'Tales Of' games. De intro 'Ring a bell' door Bonnie Pink klinkt geweldig (zeker de originele Japanse versie... vooral de Japanse versie!), is net niet het meesterwerk dat de 'Starry Heavens' intro is van Symhonia. Maar het belooft evenzeer een grandioos avontuur. Het is niet zo hype en action-packed als de Berseria intro 'Burn'. Maar zien hoe Raven vecht, gevolgd door kanonschoten en een charge met een luchtschip zijn genoeg om volle snelheid in het spel te willen duiken. Er is een goede reden dat ik een hele alinea toeweid, terwijl ik maar een pagina heb hier aan wat een skipbare intro van twee minuten is. Je kunt gewoon niet stoppen met ernaar te kijken. Als je het spel een dertigtal keer opstart, heb je meer dan een uur naar diezelfde twee minuten zitten kijken!

Ook wat de gameplay zelf betreft is dit de goude middenweg. Het is niet zo strikt 'on rails' als Symphonia, maar ook niet de almost-hack-and-slash combat uit Berseria. De overwereld is fijn om te verkennen en navigeren, op de "goeie ouwe" manier. En de typische 'sketches' waarvoor de reeks bekend staat, zijn hier een enorme toegevoegde waarde. Ondanks het grote aantal ervan, denk ik dat ik ze maar een keer of twee echt vervelend vond. Grinding is fijn, zowel door de uitstekende combat als de erg bewuste manier waarop je verbeterd en sleutelt aan je team. Het spel gaat zo traag als je wil, maar het verhaal houd echt een zeer goed tempo aan. Het is zeker vandaag moeilijk in te beelden dat een spel je een zestig-tal uur zoethoud zonder bewust ontworpen tijdverspilling, of een verhaal dat aan het slabakken is. Maar ze hebben het gedaan!

Als er volgens mij een probleem lijkt te zijn met de 'Tales Of' frachise dat makkelijk opgelost zou kunnen zijn, dan zijn het personages als Zagi en Zaveid. Ze zijn slecht uitgewerkt, oninteressant, hebben gaudy character design en/of plakken gewoon los aan de verhaallijn. Geen idee waarom ze dit doen. Gelukkig zie je maar erg weinig van dit soort personages.