Witcher 3

Third time's the charm

In 2011 gaf Donald Tusk, destijdse eerste minister van Polen en uiteindelijk voorzitter van de Europese Raad, een exemplaar van Witcher 2 aan voormalig Amerikaans president Obama. In veel opzichten was dit een symbolisch moment. En toch.. Toch is het een beetje spijtig dat de kans om dat te doen niet ietsje later kwam. Want The Witcher 3 is zo veel beter dan zijn voorgangers. Het heeft enkele jaren na release geduurd, een goede tijd na het hoogtepunt van populariteit, eer dat ik Witcher 3 eindelijk een kans zou geven.

Daar waren enkele redenen voor. Het eerste spel sprak mij absoluut niet aan. De precieze combat-controls waren wat moeilijk te vatten en het leek en speelde nogal ‘meh’. Na het twee kansen te geven heb ik het dus nooit meer geprobeerd. De tweede kwam kwam onder mijn aandacht omdat ze ook uitkwam op Linux. Een zeer zeldzaam gegeven destijds. Maar men heeft er niet voor gezorgd dat het daarop goed genoeg ondersteund was. De uitgehongerde en verontwaardigde Linux-gamers van destijds konden zich niet civiel gedragen naarmate de situatie maar niet beterde. Wat best spijtig is. Maar de Windows versie werkt blijkbaar prima in Proton. Al was het spel tien jaar geleden al moeilijk aan te raden.

Toen kwam in 2015 het derde deel uit. En de gamepress werd wild. Het was een onverwachts en groot succes, maar ik aarzelde wat om uit het niks het derde deel te gaan spelen sinds het verder bouwde op de vorigen. Ik begon ook veeleisend te worden met games. Alles begon een ‘been there, done that’ situatie te worden, en gewoon even stoppen met gamen werkte niet meer. Er is echter een remedie als je zo voelt, en dat is een erg goed spel spelen. Witcher 3 was erin geslaagd om mij uit het niets 104 uur lang, met weinig onderbreking aan het spelen te zetten.

Witcher 3 heeft veel dat in het voordeel werkt. Europese folklore en sprookjes (de oude enge variant, niet de Dinsey-versies), alsook een degelijk begrip van de middeleeuwse Europese krijgskunst en geschiedenis vormen dit spel. En dat is een welkome afleiding van de gewoonlijke Tolkien-afgeleide fantasie.

Terwijl een meer gegronde benadering van de middeleeuwen zeer welkom is, ligt de focus nog altijd op fun. Verwacht bijvoorbeeld niet te veel realisme. Neem bijvoorbeeld ‘melee combat’. Geralt’s heeft naast gebruik van gelijkaardige houdingen (wards, guards, wat ze ook heten in het Nederlands), en twee longswords (slagzwaard is een domme naam), en batman-syndroom.. ook een zwarte gordel in Jedi-jutsu. Of hoe het ook heet wat mensen zich inbeelden bij kenjutsu.

Dus waarom zou je het nu eigenlijk spelen? Ik kan enkel een zeer saai en vaag antwoord geven. Omdat het zowat alles heel erg goed doet. Gameplay? Uitstekend. Verhaal? Je kent veel van de personages en voorgaande gebeurtenissen niet. Maar dat was verwacht. Er is dus rond geschreven zodat het niet alleen ‘niet stoort’, maar je ook vaak nieuwsgierig maakt. Muziek? Veroorzaakt net geen orgasme. De wereld? Meesterlijk geschapen, in dat het erg realistisch is, en toch enorm mooi en fijn om te verkennen. Koop het gewoon.